Verkennen van verlies

Om mezelf nog meer te verdiepen, ben ik afgelopen week begonnen aan een nascholing lichaamsgerichte begeleiding bij rouw.
Deze eerste twee dagen gingen over het onderzoeken van je eigen verlies, waar ben ik in mijn leven tegenaan gelopen, wat heb ik verloren en waar heb ik afscheid van moeten nemen. Ik kreeg een opdracht waarbij ik op mijn levenslijn al mijn verliezen moest aangeven. Deze verlieservaringen zo voor me zien op mijn levenslijn was indrukwekkend. Alle ervaringen, dus niet alleen het verlies van dierbare personen door de dood, maar ook bijvoorbeeld het verlies van mijn eigen kind-zijn omdat ik een onveilige jeugd hebt gehad, mijn scheiding, mijn miskraam, mijn verlies van onbezorgd moederschap door ziekte van mijn kind. Ik werd uitgenodigd om écht even stil te staan bij al deze ervaringen die er zijn geweest. Te ervaren wat het met me doet in mijn lichaam.

Een gevoel van gemis en verdriet voelbaar in mijn borstgebied. Maar ook kracht en stevigheid zijn voelbaar in mijn benen. Die kracht herken ik, die hebben me geholpen overeind te blijven in zwaardere periodes. Verdriet voelen is mij ook niet onbekend, ik kan makkelijk huilen. Al waren er soms momenten dat ik me er in mee liet slepen, vaker gaf huilen mij een gevoel van ruimte.

Minder herkenbaar voor mij is ontvangen.
Wanneer we in de middag na een deel theoretische kennis een oefening doen, ervaar ik hoe lastig ik het vind om steun te ontvangen. Dit is ontzettend voelbaar in mijn schouders. Ze zijn gespannen, voelen als harde knobbels die ik omhoogtrek. Degene met wie ik de oefening doe geeft mijn schouders een massage. Zij is ook een ervaren massagetherapeut en begeleid mij in dat wat voelbaar wordt. Ik word me bewust van de verharding in mij, die zich laat voelen in mijn schouders. Er stromen wat tranen over mijn wangen. Pff dit raakt! Een overtuiging die zich heeft vastgezet in mijn lijf. “Ik kan het wel alleen”. Mijn tranen mogen stromen en langzaam voel ik mijn schouders meer ontspannen. De handen van mijn begeleidster blijven stil, maar zijn heel aanwezig en warm. Het wordt zachter in mij. En ik besef me dat ik eigenlijk enorm verlang naar steun. Ik Laat dat gevoel helemaal door mij heen gaan. HET MAG, IK MAG STEUN ONTVANGEN. Dit inzicht maakt me zacht en dat gevoel neem ik mee naar huis na deze eerste twee bijzondere dagen.