Goud waard!

De anderhalve meter maatschappij, contact maken via onze beeldschermen, caissières achter plexiglas, zwaaien vanachter het raam. Sommige van ons zeggen juist nu meer verbinding te voelen. Ik zelf ervaar dit anders. Natuurlijk, een glimlach, een vriendelijk knikje of een hand die zwaait vanuit de verte. Maar het contact is veelal vluchtig.

Gisteren na mijn hardloop rondje belde ik aan op nummer 9. Hier woont Tom en ik ben benieuwd hoe het met hem is. Twee jaar geleden is Tom ’s vrouw overleden en sindsdien hebben we regelmatig even contact. Geen verplichte bezoekjes of lange gesprekken, maar een kaartje, een sms-je of soms even een praatje als we elkaar ontmoeten op straat.

Nu in deze tijd van Corona bekommer ik me wat meer. Tom is 78 en nog vrij vitaal. Normaal zit zijn dag volgepland met activiteiten, neemt hij nog actief deel aan het sociale leven. Maar ik kan me zo voorstellen dat nu in deze tijd van quarantaine eenzaamheid en gemis wat vaker om de hoek komen kijken.

Na twee keer aanbellen wordt er niet opengedaan, ik spiek nog even door het keukenraam maar ik zie niemand thuis. Misschien is hij even zijn dagelijkse rondje fietsen……

Maar wanneer ik thuis ben laat het me toch niet helemaal los en ik stuur hem een sms berichtje: Alles goed met je?
Een kwartiertje later wordt er op de poort geklopt. Daar staat Tom met nat haar en een brede lach op zijn gezicht. “Ik had mijn hoofd vol shampoo, maar dankjewel, het gaat goed met me hoor”. Gelukkig, al zie ik dat hij wat mager en bleekjes kijkt.

Ik nodig hem uit voor een kopje koffie in de tuin op anderhalve meter afstand. We zitten zo samen en praten wat. Ik vraag hem hoe hij het ervaart om zo in “afzondering” te moeten leven, contacten te onderhouden via beeldbellen en op afstand. “Tja”, zegt hij: “Het is niet anders”. Ik knik, en zo zitten we samen een tijdje in stilte, genietend van de koffie, de bloemen en het geluid van de vogels.

Na een tijdje onderbreekt Tom de stilte. “Maar dit, dit is goud”. Ik kijk hem aan van anderhalve meter afstand en ik begrijp zonder woorden precies wat hij bedoelt. Een warm gevoel golft door me heen. Want ook al kunnen we elkaar niet de hand schudden, omhelzen of even aanraken, er is wel écht contact. Omdat we beide voelend aanwezig zijn en elkaar zien en dat is goud!