Compassie voor mijn moederhart

Ze stapt met stevige tred de tuin in, mijn bijna “volwassen” dochter. Haar prachtige bos met lange krullen heeft plaats gemaakt voor een kort stekelig koppie. Ik moest er even aan wennen, maar het staat haar onwijs goed. Haar ogen lijken nu nog groter en blauwer.

Al druk pratend ploft ze neer op een van de tuinstoelen. Vanavond gaat ze na zes weken corona stilte weer terug naar de plek waar ze behandeld wordt voor haar psychische problematiek. Ze doet vrolijk, vertelt snel en veel, maar haar ogen en opgetrokken schouders laten me iets anders zien.
Wanneer ze na een uurtje afscheid neemt, vraag ik of ik haar een knuffel mag geven. Ze stemt toe, al is het niet echt overtuigend. Ik houd haar even in mijn armen en voel hoe haar gespannen lijf de omhelzing niet helemaal toe kan laten. Ik wens haar succes en fluister in haar oor dat ik haar moedig vind.

Wanneer de poort achter haar dicht valt, ervaar ik een beklemmend gevoel op mijn borst en in mijn keel. De omhelzing die ze niet helemaal kon ontvangen doet iets met mij. Ik schenk er verder geen aandacht aan. Bagatelliseer het gevoel door tegen mezelf te zeggen: “Ze komt er wel, het komt goed”.

De rest van de middag besteed ik aan het schoonmaken van de badkamer. Ik zet een muziekje aan en ga aan de slag met water en sop, een klusje waar ik normaal geen hekel aan heb. Maar vanmiddag is het anders. De muziek helpt me niet in een flow en nadat ik twee keer een flesje olie uit mijn handen heb laten vallen besluit ik eerst maar even een kop thee te nemen.

Wanneer ik op de bank zit voel ik ineens dat ik vreselijk moe ben. Ondertussen wel gewend mezelf regelmaat de vraag te stellen: Hoe gaat het nu eigenlijk met mij? Ervaar ik opnieuw een drukkend gevoel op mijn borst. Als vanzelf leg ik mijn hand op deze plek en blijf zo een tijdje zitten. Mijn aandacht gefocust op het gebied onder mijn hand. Au, wat doet het daar zeer. Een pijnlijk gevoel in mijn moederhart over de strijd die mijn dochter voert met haar ziekte. Ik blijf met mijn aandacht helemaal aanwezig terwijl de tranen over mijn wangen stromen.

Na een tijdje voel ik dat de plek onder mijn hand warmer wordt, ik kan weer wat dieper ademen en ik ervaar meer ruimte in mijn borstgebied. De vermoeidheid is weggestroomd en heeft plaats gemaakt voor een tintelend gevoel door mijn lichaam. Ik voel vertrouwen! Al weet ik hoe belangrijk het is om aandacht te geven aan fysieke sensaties en emoties, zodat ze niet stagneren in mijn lijf en daar verkramping geven, trap ik nog met regelmaat in de valkuil van bagatelliseren en afleiding zoeken. Mijn lijf had duidelijk iets anders nodig dan mijn hoofd. Namelijk compassie, in dit geval voor mijn moederhart!